ﭘﺎﯾﯿﺰﺟﺎﻥ!ﭼﻪﺷﻮﻡ،ﭼﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺁﻧﮏ ، ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﺭ ﺟﻮﺍﻥ ، ﺁﻧﮏ ﺧﺎﻟﯽ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻻﻧﻪ ﯼ ﺁﻥ ﻟﮏ ﻟﮏ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻏﻠﻐﻞ ﻏﻠﯿﺎﻧﺶ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ، ﭘﺎﮎ ، ﭘﯿﮑﺮ ﻋﺮﯾﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﺯﯼ ﺳﭙﻬﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻏﻤﮕﯿﻨﺶ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺷﺴﺘﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﭘﺎﯾﯿﺰﺟﺎﻥ!ﭼﻪﺷﻮﻡ،ﭼﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻣﺮﻏﮑﺎﻥ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎﻝ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﯼ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﯿﻪ ﺧﺴﺘﻨﺪ ﻭﺯ ﺑﯿﺪ ﻭ ﮐﺎﺝ ﻭ ﺳﺮﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺳﻮﯼ ﻧﺨﻞ ، ﺳﻮﯼ ﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺑﻠﻮﺭﯾﻦ ﺭﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺟﺎﻥ!ﭼﻪ ﺷﻮﻡ ، ﭼﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺍﯾﻨﮏ ، ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﺷﺖ ، ﺍﯾﻨﮏ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﯽ ﺭﻫﺮﻭ ﺁﻧﮏ ، ﺑﺮ ﺁﻥ ﮐﻤﺮﮐﺶ ﮐﻮﻩ ، ﺁﻧﮏ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻍ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺟﺎﻥ!ﭼﻪ ﺳﺮﺩ ، ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻟﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﺳﺘﯽ ﺍﯼ ﻓﺼﻞ ﻓﺼﻠﻬﺎﯼ ﻧﮕﺎﺭﯾﻨﻢ ﺳﺮﺩ ﺳﮑﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﯾﯿﻢ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ!ﺍﯼ ﻗﻨﺎﺭﯼ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
